27 feb 2012

+ Elementos de una historia

De los elementos de una historia ya hablamos en otro momento, e incluso volvimos a tratar ese tema desde un punto de vista digital. Ahora, aunque de una manera distinta, esos elementos se transforman en los ingredientes de una cocina de las historias. En ese lugar imaginario, en esa cocina de la escritura, un viejo utensilio renace de las cenizas del tiempo: el caldero. Y en él son siete los elementos que pueden originar un relato…

El caldero mágico o de las historias

Pulsa aquí para usar la pantalla completa.

18 feb 2012

É mellor a merda compartida?

A Polonia que o periodista e escritor Ryszard Kapuściński describiu no seu libro O Imperio xa non existe. A súa cultura xudea case foi exterminada durante a última guerra mundial por uns orcos arios. Pero aínda que esta historia teña a súa orixe nese país, ilustra con humor unha certa maneira de pensar e de actuar.

Un campesiño polaco e un xudeu ían xuntos a un mercado. Viron unha chea de excrementos e o xudeu díxolle ao seu acompañante:

-Dareiche 20 zlotys se comes toda esa bosta.

O campesiño quedou pensativo. Imaxinaba todo o que podería facer con ese diñeiro mentres se preguntaba polas intencións ocultas do xudeu, que tiña fama de pícaro. Ao final aceptou e, mal que ben, tragouse a bosta enteira. Entón, o xudeu entregoulle os 20 zlotys prometidos e os dous homes seguiron o seu camiño.

Con todo, o xudeu reflexionou e díxose que só conseguira perder o seu diñeiro e que o campesiño non sufrira gran cousa ao engulir aquel bosteiro.

Máis adiante, descubriron unha segunda chea de excrementos. O xudeu parouse e díxolle ao polaco:

-Se me como esa bosta, devolverasme os 20 zlotys?
-Vale, de acordo -dixo o campesiño tras pensalo brevemente.

O xudeu púxose ao choio e, a duras penas, gruñendo e afogándose, tragouse toda a bosta. Logo dun intre, volveron ao camiño e andiveron un bo treito. Unha media hora máis tarde, o campesiño preguntoulle:

-Posto que vós, os xudeus, sodes tan intelixentes, podes dicirme por que comemos toda esa merda?

Descoñécese a resposta do xudeu…

Ryszard Kapuscinski

16 feb 2012

El gurú que quiso vivir como un cerdo

Cierto día, un gurú de la ciudad india de Madrás tuvo una visión de cómo sería su siguiente vida. Entonces, llamó a su discípula preferida y le preguntó qué estaría dispuesto a hacer por su gurú a cambio de todas las cosas que había recibido de él. Su discípula contestó que haría cualquier cosa que le pidiera.

Al escuchar esta promesa, el gurú dijo:

-Acabo de enterarme de que cuando muera renaceré en el cuerpo de un cerdo… ¿Ves aquella cerda que está comiendo basura en la calle? Pues seré la cuarta cría de su próxima camada. Te será fácil reconocerme porque llevaré una pequeña señal en la frente. Cuando la cerda haya parido, identifica a esa cría y sacrifícala de una cuchillada. Así seré liberado de tener que vivir como un cerdo. ¿Harás eso por mí?

Muy triste por aquellas palabras, la discípula aseguró sin embargo que cumpliría su promesa.

El gurú falleció poco tiempo después. Y la cerda parió cuatro cerditos. Un día, la discípula afiló un cuchillo y reconoció al cuarto cerdo, que tenía una señal en la frente. Estaba a punto de degollarlo, cuando el cerdito chilló:

-¡Detente! ¡Para! ¡No me mates!

Antes de que la discípula se hubiese recobrado del susto de oír hablar a aquel animal con voz humana, el pequeño cerdo dijo:

-No me mates, mujer, que quiero llevar la vida de un cerdo. Cuando te pedí que me mataras, no sabía cómo era la vida de los cerdos. Es maravillosa. Así que suéltame…

9 feb 2012

El sentido de las historias

No creo que haya que explicar demasiado ninguna historia. Sobre todo, porque siempre es posible interpretar su sentido de muchas maneras.

Además, descifrar una historia no es lo mismo que contarla. ¿Qué dirías si alguien que viene a venderte fruta se la comiese, dejándote sólo con su piel?

Según leo, han modificado la película Koyaanisqatsi: Life Out of Balance (1982), que fue dirigida por Godfrey Reggio, con música de Philip Glass. Se llama Wyatt Hodgson y la ha comprimido en 5 minutos para hacer este vídeo, aumentando muchísimo su velocidad. Con ese cambio, se acentúa una de las dimensiones de la película: la velocidad irracional del mundo que nos rodea. Pero aunque el resultado es espectacular, ya no es la misma historia…

8 feb 2012

¿Qué hace un maestro con el miedo?

En un monasterio japonés, hace tiempo, vivía un viejo monje que inspiraba en los jóvenes una especie de respetuoso temor. Porque nada parecía ser capaz de perturbar su serenidad. Se pasaba el tiempo repitiendo que nada malo había en las emociones, fueran las que fuesen, a condición de no dejarse llevar por ellas. Por eso, él siempre permanecía tranquilo e imperturbable. No se le podía ni irritar, ni asustar, ni inquietar.

Una noche, en la oscuridad de los pasillos del monasterio, unos jóvenes monjes se reunieron en silencio en las sombras. Aquella noche el viejo monje tenía que llevar la taza de té ritual hasta el altar. Pero a su paso, todos ellos saltaron de repente con gran estruendo, como fantasmas, como seres aullantes.

El maestro siguió andando tranquilamente, sin dar un paso en falso, sin tambalearse casi nada. Un poco más lejos, en el pasillo, había una mesita de cerezo que él conocía. Con delicadeza, dejó allí la tacita de té, la cubrió con un pañuelo de seda para mantenerla a salvo del polvo.

Después se apoyó contra una de las paredes y lanzó un grito de espanto…

4 feb 2012

Carapuchiña e a escritura electrónica

Como xa contamos noutro momento, Caperucita Vermella decidiu que tamén ela tiña que usar as novas tecnoloxías aplicadas á escritura, e que por iso debía coñecer a mecanografía. E a moitos pareceunos algo lóxico, sobre todo se temos en conta as características da Web 2.0, onde resulta necesario un certo dominio do teclado. Se se trata, por suposto, de aproveitar ben as posibilidades dos computadores no ensino.

Unha vez que Carapuchiña fixo as súas correspondentes prácticas de mecanografía, considerou que estaba suficientemente preparada para a escritura co computador. Por esa razón, noutros posts e noutro sitio, ofrecémoslle a nosa axuda para que fose descubrindo novas ferramentas. Entre outras, varias veces deixou a súa capucha no laboratorio dixital e practicou coas seguintes aplicacións:

  • Animated Book, case a máis minimalista das ferramentas de escritura dixital dispoñibles na actualidade.
  • Tar Heel Reader, que é unha aplicación de escritura e tamén de lectura. Baixo un deseño simple esconde unhas grandes utilidades para a creación de materiais escritos.
  • Bookr, unha ferramenta sinxela e fácil de usar, que non require grandes coñecementos. Créanse pequenos libros con imaxes de Flickr, ás que se engade un pouco de texto e despois publícanse. Non require ningunha clase de rexistro.
  • TikaTok, que tivo uns inicios espectaculares, cando foi un dos mellores recursos para publicar libros en liña. Agora, co amparo de Barnes & Noble Company, aqueles servizos que tanto nos gustaron son de pago, pero a súa calidade segue sendo innegable.
  • Mixbook, unha das mellores aplicacións para escribir e publicar. Dispón de moitos recursos: fotografías, imaxes, fondos, persoais variados. Os seus resultados visuais son realmente bos.
  • Storybird, que é un gran sitio para que os nenos escriban historias marabillosas. O seu principal atractivo reside no seu banco de imaxes, que son verdadeiras obras de arte. Pero, por desgraza para nós, ten un problema grande: só admiten o inglés como lingua para publicar libros de acceso público. Os seus responsables aseguraron que admitirían máis idiomas, xa no 2011, pero non foi así. E algúns o sentimos moito.
  • StoryJumper, que, xunto con Mixbook, é un dos bos espazos web para que os nenos e adolescentes publiquen os seus libros e as súas historias dixitais. Trátase dunha aplicación bastante intuitiva, que dispón de persoais e de imaxes, aínda que tamén permite o emprego e a adaptación doutros materiais xa publicados neste sitio.

Related Posts with Thumbnails